W odpowiedzi na liczne zapytania dotyczące realizacji procedury Niebieskie Karty przytaczamy informację opublikowaną przez Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska Linia" w kwestii zakładania i prowadzenia NK gdy sprawca i ofiara nie mieszkają razem, a dochodzi do aktów przemocy.
Należy pamiętać, że ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie może być stosowana tylko w przypadku przemocy w rodzinie wobec osób najbliższych. Jako osobę najbliższą należy rozumieć (zgodnie z art. 115 k.k.) małżonka, wstępnego (rodzice, dziadkowie), zstępnego (dzieci, wnuki), rodzeństwo, powinowatych w tej samej linii lub stopniu (rodzina męża), osoby pozostające w stosunku przysposobienia oraz ich małżonków, a także osoby pozostające we wspólnym pożyciu (konkubent) oraz inne osoby wspólnie zamieszkujące lub gospodarujące. Nigdzie jednak nie zostało zapisane, że aby mówić o ewentualnym przestępstwie znęcania (a już na pewno o sytuacji przemocy w rodzinie) sprawca i ofiara muszą ze sobą zamieszkiwać. Kryterium jest tutaj stosunek zależności, co jest pojęciem o wiele szerszym niż wspólne zamieszkiwanie. Stosunek zależności stanowiący znamię przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. to stan, w którym sytuacja jednej osoby (materialna, zdrowotna lub choćby tylko psychiczna) uzależniona jest od sprawcy. Stosunek zależności zachodzi wtedy, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny z własnej woli przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków. Może to wynikać także z sytuacji faktycznej stwarzającej dla sprawcy sposobność znęcania się, przy wykorzystaniu przewagi sprawcy nad słabszym pokrzywdzonym. Tak więc brak wspólnego zamieszkiwania nie uzasadnia odmowy wszczęcia procedury „Niebieskie Karty”.